Najčešća pitanja

Šta je to medijska usluga?

Medijska usluga je audio-vizuelna medijska usluga i medijska usluga radija.

Audio-vizuelna medijska usluga je usluga pružanja audio-vizuelnih programskih sadržaja neograničenom broju korisnika, putem elektronskih komunikacionih mreža, sa uređivačkom odgovornošću pružaoca usluge, u vidu televizijskog emitovanja, audio-vizuelne medijske usluge na zahtev, kao i audio-vizuelna komercijalna komunikacija.

Medijska usluga radija je usluga pružanja audio sadržaja neograničenom broju korisnika putem elektronskih komunikacionih mreža sa uređivačkom odgovornošću pružaoca usluge, radi istovremenog praćenja na osnovu rasporeda programa (linearna medijska usluga radija), odnosno radi praćenja u vremenu koje odabere korisnik na svoj zahtev na osnovu kataloga programa čiji izbor i organizaciju vrši pružalac (medijska usluga na zahtev).

Šta je audio-vizuelna medijska usluga na zahtev?

Audio-vizuelna medijska usluga na zahtev (nelinearna audio-vizuelna medijska usluga) je usluga koju pružalac audio-vizuelne medijske usluge obezbeđuje radi praćenja programa u periodu koji odabere korisnik, na svoj zahtev, na osnovu kataloga programa čiji izbor i organizaciju vrši pružalac.

Koja je razlika između linearnih audio-vizuelnih medijskih usluga i audio-vizuelnih medijskih usluga na zahtev (nelinearne usluge)?

Linearna audio-vizuelna medijska usluga je usluga koju pružalac audio-vizuelne medijske usluge obezbeđuje radi istovremenog praćenja programa na osnovu programske šeme, dok je audio-vizuelna medijska usluga na zahtev (nelinearna audio-vizuelna medijska usluga) usluga koju pružalac audio-vizuelne medijske usluge obezbeđuje radi praćenja programa u periodu koji odabere korisnik, na svoj zahtev, na osnovu kataloga programa čiji izbor i organizaciju vrši pružalac.

Koja sve ovlašćenja za pružanje medijske usluge postoje?

Ovlašćenje za pružanje medijske usluge ima pružalac koji medijsku uslugu pruža bez prethodno pribavljenog odobrenja, odnosno dozvole ili na osnovu odobrenja ili na osnovu dozvole.

Medijsku uslugu pruža bez prethodno pribavljenog odobrenja, odnosno dozvole, na prvom mestu javni medijski servis, zatim pružalac koji medijske usluge pruža isključivo putem globalne informatičke mreže (internet), uz obavezu upisa u Registar medijskih usluga kod Regulatora, kao i pružalac medijske usluge koji reemituje program na teritoriji Republike Srbije, u skladu sa odredbama Evropske konvencije o prekograničnoj televiziji.

Medijske usluge koje se pružaju na osnovu odobrenja jesu medijske usluge na zahtev, tj. nelinearne medijske usluge (on demand), koje može da pruža svako fizičko i pravno lice u skladu sa odredbama Zakona o elektronskim medijima.

Kada je reč o pružanju medijske usluge na osnovu dozvole, reč je o ovlašćenju čijim dobijanjem njen imalac stiče pravo da svoju medijsku uslugu, putem elektronskih komunikacionih mreža, pruža neodređenom broju korisnika. U pitanju su, naravno, pružaoci linearnih medijskih usluga.

Ko sve može biti imalac dozvole, a ko ne može?

Dozvola se izdaje fizičkom ili pravnom licu (preduzetnik, privredno društvo, udruženje i sl.) pružaocu medijske usluge koji je u nadležnosti Republike Srbije, u skladu sa odredbama Zakona o elektronskim medijima i u skladu sa odredbama zakona kojim se reguliše oblast javnog informisanja.

Imalac dozvole ne može da bude Republika Srbija, autonomna pokrajina, jedinica lokalne samouprave, niti privredno društvo, ustanova ili drugo pravno lice čija su sredstva u celini ili delom u javnoj svojini, odnosno čiji je osnivač Republika Srbija, autonomna pokrajina ili jedinica lokalne samouprave, kao ni politička stranka.

Na koji način se stiče dozvola za pružanje medijske usluge?

Dozvola za pružanje medijske usluge se može steći na javnom konkursu i na osnovu zahteva.

Na javnom konkursu se izdaje dozvola kojom se stiče pravo pružanja, putem terestričkog analognog, odnosno digitalnog prenosa, usluge televizijskog emitovanja, kao i medijske usluge radija, dok se ostale dozvole izdaju na osnovu zahteva, tj. van javnog konkursa.

Koje vrste pružalaca medijskih usluga postoje?

Medijske usluge mogu pružati ustanova javnog medijskog servisa u skladu sa zakonom kojim se uređuje rad javnih medijskih servisa, ali i komercijalni pružalac medijske usluge, kao i pružalac medijske usluge civilnog sektora.

Šta su to audio-vizuelne usluge civilnog sektora?

Medijske usluge civilnog sektora pružaju se radi zadovoljavanja specifičnih interesa pojedinih društvenih grupa, kao što su nacionalne manjine, omladina, stari, osobe sa invaliditetom, pripadnici verske zajednice, kao i organizacija građana, a ne radi sticanja dobiti. Pružalac navedene medijske usluge može biti udruženje, zadužbina, fondacija, crkva i verska zajednica.

Sadržaj programa koji proizvodi pružalac medijske usluge civilnog sektora mora biti u vezi sa oblašću njegovog delovanja. Pružaoci medijskih usluge civilnog sektora imaju iste obaveze kao i pružaoci javnog servisa u ostvarivanju medijske usluge javnog servisa. Dozvola za pružanje medijske usluge civilnog sektora izdaje se bez obaveze plaćanja naknade za pružanje medijske usluge.

Da li se može preneti dozvola za pružanje medijske usluge?

Dozvola izdata na javnom konkursu se ne može prenositi, osim u slučaju statusnih promena imaoca dozvole, u smislu zakona kojim se uređuje položaj privrednih društava, i pod uslovom da to ne dovodi do narušavanja medijskog pluralizma, u smislu propisa kojim se uređuju javno informisanje i mediji. Dozvola izdata na zahtev može se preneti drugom licu samo ako to lice prihvati sve obaveze koje proizlaze iz dozvole.

Da li se može menjati vlasnička struktura imaoca dozvole za pružanje medijske usluge?

Svaku promenu vlasničke strukture u osnovnom kapitalu (promena osnivača ili promena visine učešća osnivača u kapitalu) imalac dozvole mora prethodno da prijavi Regulatoru u pisanoj formi, tako što mu podnosi prijavu promene vlasničke strukture. Pod promenom vlasničke strukture smatra se promena u osnovnom kapitalu imaoca dozvole, kao i promena u osnovnom kapitalu pravnog subjekta koji neposredno ili posredno učestvuje u njegovoj vlasničkoj strukturi.

Kome se prvo treba obratiti u slučaju statusne promene ili promene vlasničke strukture?

Jedna od čestih grešaka u praksi je što se imaoci dozvole za pružanje medijske usluge u slučaju statusne promene ili promene vlasničke strukture prvo obrate Agenciji za privredne registre, pa se nakon toga obraćaju Regulatornom telu za elektronske medije.

Naime, Zakonom o elektronskim medijima i pratećim podzakonskim aktom je predviđeno da svaki imalac dozvole se prvo obrati Regulatornom telu za elektronske medije, podnese zahtev za izdavanje saglasnosti (u slučaju da namerava da izvrši statusnu promenu), u kojoj navede koju vrstu statusne promene imalac dozvole namerava da izvrši, koji pravni subjekti učestvuju u statusnoj promeni i koji bi pravni subjekt bio imalac dozvole nakon sprovedene statusne promene, ili podnese prijavu promene vlasničke strukture (u slučaju da namerava da izvrši promenu vlasničke strukture), u kojoj navede vrstu promene vlasničke strukture koja se namerava izvršiti (promena osnivača ili promena visine učešća osnivača u osnovnom kapitalu), podatke o pravnim subjektima koji bi učestvovali u toj promeni, kao i vlasničku strukturu nakon izvršene promene (osnivači i visina njihovih udela u osnovnom kapitalu), nakon čega Regulatorno telo za elektronske medije ispituje da li bi usled planiranog prenosa dozvole ili promene vlasničke strukture moglo nastati stanje kojim se narušava medijski pluralizam.

Ukoliko Regulatorno telo za elektronske medije utvrdi da usled izvršenog prenosa dozvole ili promenom vlasničke strukture ne bi nastalo stanje kojim se narušava medijski pluralizam i donese rešenje kojim se to utvrđuje, tek nakon toga imalac dozvole može se obratiti Agenciji za privredne registre u cilju sprovođenja i registracije statusne promene ili promene vlasničke strukture.

Šta je Registar medijskih usluga?

Regulatorno telo za elektronske medije vodi Registar medijskih usluga, koji predstavlja javnu bazu podataka o pružaocima medijskih usluga i sadrži podatke predviđene članom 86. Zakona o elektronskim medijima, zajedno sa podacima o vlasničkoj strukturi svakog pružaoca. Registar je dostupan na Internet stranici Regulatornog tela za elektronske medije i redovno se ažurira.

Da li postoji obaveza registrovanja internet portala u Registru medijskih usluga koji vodi Regulatorno telo za elektronske medije?

Ne postoji obaveza registrovanja internet portala u Registru medijskih usluga koji vodi Regulatorno telo za elektronske medije. Internet portali se mogu registrovati u Registru medija koji vodi Agencija za privredne registre, u smislu Zakona o javnom informisanju i medijima.

Regulatorno telo za elektronske medije je nadležno samo za pružanje audio-vizuelnih medijskih usluga (televizijski program) i medijskih usluga radija (radio program).

Ukoliko putem internet portala određeno lice planira da emituje radio i/ili televizijski program, u tom slučaju je dužno da se upiše u Registar medijskih usluga koji se vodi kod Regulatornog tela za elektronske medije, jer je u tom slučaju reč o pružanju medijske usluge putem globalne informatičke mreže, koje je regulisano članom 74. Zakona o elektronskim medijima.

Koji su zakonski uslovi i procedure za registrovanje internet radio/TV stanice?

Pružaoci koji medijske usluge pružaju isključivo putem globalne informatičke mreže (Web casting, live streaming i dr.) imaju obavezu upisa u Registar medijskih usluga, ali nemaju obavezu prethodnog pribavljanja dozvole za pružanje medijske usluge, odnosno odobrenja za pružanje medijske usluge na zahtev i nemaju obavezu plaćanja naknade za pružanje medijske usluge.

Pružaoci koji medijske usluge pružaju isključivo putem globalne informatičke mreže (Web casting, live streaming i dr.) imaju obavezu poštovanja opštih obaveza pružalaca medijskih usluga u odnosu na programske sadržaje, koje su regulisane Zakonom o elektronskim medijima - čl. 47-55, čl. 61-66, čl. 68-70, kao i obaveze u vezi sa oglašavanjem i sponzorstvom koje su regulisane Zakonom o oglašavanju, a neke od tih obaveza su bliže uređene podzakonskim aktima.

Da li je neophodno da pravno lice registruje u Registru medijskih usluga interni radio, čiji bi program bio dostupan isključivo zaposlenima preko službenih računara?

Interni radio nije medijska usluga u smislu Zakona o elektronskim medijima i shodno tome, ne postoji obaveza upisa u Registar medijskih usluga koji se vodi kod Regulatornog tela za elektronske medije.

Na koji način se kontrolišu odluke Saveta Regulatornog tela za elektronske medije?

Regulatorno telo za elektronske medije donosi odluke po pravilima upravnog postupka.  Protiv konačnog rešenja Regulatornog tela za elektronske medije ne postoji pravo žalbe, ali se može pokrenuti upravni spor u roku od 30 dana od dana dostavljanja, koji je hitan.

U upravnom sporu pokrenutom po tužbi podnetoj protiv rešenja donetog u postupku izdavanja dozvole za pružanje medijskih usluga, izricanja mera ili oduzimanja dozvole sud ne može sam rešiti upravnu stvar presudom (spor pune jurisdikcije).

Šta je reemitovanje?

Reemitovanje (posredovanje ili retransmisija) označava preuzimanje i istovremeno emitovanje kompletnih nepromenjenih audio-vizuelnih usluga komercijalnog ili drugog programskog sadržaja bez menjanja i prekrajanja, ubacivanja bilo kojih drugih sadržaja (prilozi, rubrike, reklame, oglasi, reportaže). U pravnom poretku Republike Srbije garantuje se sloboda prijema i reemitovanja programa iz država članica Evropske unije (EU) i država članica Evropske konvencije o prekograničnoj televiziji (Konvencija). To znači da TV programi za koje je nadležan organ u državi članici EU ili državi članici Konvencije izdao dozvolu za emitovanje programa (ili dozvolu za pružanje medijske usluge) mogu slobodno da se reemituju na teritoriji naše zemlje. Stoga nije moguće za njih tražiti pribavljanje naše dozvole, odnosno zahtevati prekid reemitovanja programa zato što nije izdata naša dozvola. Dakle, i naša država, kao i najveći deo drugih evropskih država, dužna je da ne sprečava i ne otežava prisustvo inostranih TV programa koji potiču iz navedenih evropskih država.

Zašto se dešava da određeni kablovski operatori tokom reemitovanja stranog televizijskog programa isključuju određeni sadržaj, odnosno ,,skrembluju“ određeni programski sadržaj?

Operatori elektronske komunikacione mreže dužni su da distribuiraju medijske usluge radija ili usluge televizijskog emitovanja istovremeno i u potpunosti bez promena, u skladu sa pribavljenom pisanom saglasnošću imaoca prava na program. Navedena obaveza operatora elektronske komunikacione mreže odnosi se i na medijske usluge pružaoca iz drugih država.

Međutim, ukoliko se radi o autorskom delu za koje pružalac medijske usluge nije pribavio pravo na emitovanje i na teritoriji druge države, u tom slučaju operator elektronske komunikacione mreže, koji reemituje medijsku uslugu tog pružaoca, je dužan da u toku reemitovanja onemogući prenos tog programskog sadržaja na području Republike Srbije, kako ne bi došlo do kršenja autorskog prava. Članom 100. stav 7. Zakona o elektronskim medijima je predviđeno da je pružalac medijske usluge dužan da blagovremeno obavesti operatora da nema pravo objavljivanja određenih programskih sadržaja posredstvom određene platforme, dok je stavom 8. istog člana predviđeno da operator ne sme da distribuira takve programske sadržaje.

Šta su to pravila o obaveznom prenosu (must carry)?

Regulatorno telo za elektronske medije periodično, a najmanje jednom u tri godine, na republičkom, pokrajinskom, odnosno užem geografskom relevantnom tržištu u smislu propisa kojima se reguliše zaštita konkurencije, utvrđuje listu radijskih ili televizijskih programa koje su dužni da prenose operatori čiju elektronsku komunikacionu mrežu za distribuciju i emitovanje medijskih sadržaja koristi značajan broj krajnjih korisnika kao jedini ili prvenstveni način za primanje medijskih sadržaja, a u cilju ostvarivanja javnog interesa i zaštite medijskog pluralizma.

Što se tiče pružalaca medijske usluge koji se mogu naći na listi, tu se mogu naći svi komercijalni pružaoci, kao i pružaoci medijske usluge civilnog sektora.  Na listi se ne mogu naći programi javnog medijskog servisa, iz razloga što je već samim zakonom kojim se regulišu javni medijski servisi propisana obaveza prenosa tih programa i to putem svih platformi.

Relevantno geografsko tržište predstavlja teritoriju na kojoj učesnici na tržištu učestvuju u ponudi ili potražnji i na kojoj postoje isti ili slični uslovi konkurencije, a koji se bitno razlikuju od uslova konkurencije na susednim teritorijama. Primenom ovog kriterijuma tržište medijskih usluga možemo podeliti na republičko, pokrajinsko, regionalno i lokalno tržište, s obzirom na to da između tih tržišta postoje značajne razlike kada su uslovi za pružanje medijske usluge u pitanju (ponuda programskih sadržaja, načina finansiranja, tržište oglašavanja, obaveze u proizvodnji programa, očekivanja javnosti itd.).

Pravilo o obaveznom prenosu se odnosi na kablovski, satelitski i IPTV distributivni sistem.

Na koji način se utvrđuje Lista najvažnijih događaja od posebnog značaja za sve građane?

Domaći i strani događaji, koji su od posebnog značaja za sve građane (kulturni, politički, sportski, zabavni i sl.) utvrđuju se listom koju sastavlja Regulatorno telo za elektronske medije.

Određeni događaj (sportski, kulturni, politički, zabavni i sl.) smatra se najvažnijim događajem ako ispunjava najmanje dva od sledećih uslova: 1) da je događaj i njegov ishod od naročitog opšteg značaja za građane u Republici Srbiji, a ne samo od značaja za one građane koji i inače prate određeni događaj ili drugu aktivnost na koju se događaj odnosi; 2) da se događaj tradicionalno emituje u Republici Srbiji u okviru programa kome je pristup slobodan, kao i da ga redovno prati veliki broj gledalaca; 3) da je reč o značajnom međunarodnom sportskom događaju u kome učestvuju predstavnici Republike Srbije; 4) da je događaj opštepoznat, odnosno da ima opšti kulturni značaj za građane Republike Srbije, kao i značaj za nacionalni kulturni identitet.

Što se tiče procedure usvajanja liste, Regulatorno telo za elektronske medije prvo zatraži od ministarstava nadležnih za oblasti za koje se formira lista najvažnijih događaja spisak događaja koji su od posebnog značaja za sve građane, a iz okvira njihove nadležnosti. Nakon dostavljanja spiska, Regulatorno telo sastavlja Predlog liste najvažnijih događaja od posebnog značaja za sve građane i objavljuje je na svojoj internet stranici. Sva zainteresovana lica mogu izneti primedbe na Predlog liste iz u roku od 15 dana od dana njegovog objavljivanja. Nakon proteka roka, Regulatorno telo utvrđuje Listu najvažnijih događaja od posebnog značaja za sve građane i objavljuje je na svojoj internet stranici.

Takođe, Regulatorno telo razmatra Listu najvažnijih događaja od posebnog značaja za sve građane najmanje jednom u tri godine, radi njenih eventualnih izmena ili dopuna.

Da li pružalac medijske usluge ima obavezu kategorizacije programskog sadržaja?

Pružalac medijske usluge kategorizuje svaki programski sadržaj koji može naškoditi razvoju maloletnika. Izuzetno, pružalac medijske usluge nije dužan da kategorizuje vesti i programe aktuelnosti. Ako se u emisiji vesti ili programu aktuelnosti emituje sadržaj koji može naškoditi razvoju maloletnika (npr. posledice nasilja, tragičnog događaja ili prirodnih katastrofa), on mora biti neposredno pre njegovog emitovanja jasno najavljen odgovarajućim usmenim ili pisanim upozorenjem.

Pružalac medijske usluge kategorizuje programske sadržaje koji mogu naškoditi razvoju maloletnika u sledeće kategorije: 1) programski sadržaj nepodesan za maloletnike mlađe od 12 godina; 2) programski sadržaj nepodesan za maloletnike mlađe od 16 godina; 3) programski sadržaj nepodesan za osobe mlađe od 18 godina.

Programski sadržaj nepodesan za maloletnike mlađe od 12 godina može se emitovati samo u vreme kada se objektivno može očekivati da oni prate program uz prisustvo roditelja, imajući u vidu uobičajen raspored njihovih aktivnosti (npr. vreme polaska u školu, radni ili neradni dan, školski raspust, uobičajeno radno vreme i dr.). Programski sadržaj nepodesan za maloletnike mlađe od 16 godina može se emitovati samo u periodu od 22,00 do 6,00 sati. Programski sadržaj nepodesan za osobe mlađe od 18 godina može se emitovati samo u periodu od 23,00 do 6,00 sati.

Šta podrazumeva zabrana govora mržnje?

Pružalac medijske usluge ne sme da objavi programski sadržaj koji sadrži informacije kojima se podstiče, na otvoren ili prikriven način, diskriminacija, mržnja ili nasilje protiv lica ili grupe lica zbog njihove rase, boje kože, predaka, državljanstva, nacionalne pripadnosti, jezika, verskih ili političkih ubeđenja, pola, rodnog identiteta, seksualne orijentacije, imovnog stanja, rođenja, genetskih osobenosti, zdravstvenog stanja, invaliditeta, bračnog i porodičnog statusa, osuđivanosti, starosne dobi, izgleda, članstva u političkim, sindikalnim i drugim organizacijama, i drugih stvarnih, odnosno, pretpostavljenih ličnih svojstava.

Prilikom ocene da li određeni programski sadržaj sadrži govor mržnje naročito se uzimaju u obzir priroda i cilj tog programskog sadržaja, aktuelno društveno-političko stanje u domaćem ili međunarodnom okruženju, aktuelno javno mnjenje, kao i prethodni događaji koji su od značaja za događaj, pojavu ili ličnost na koje se sadržaj odnosi. Pružalac medijske usluge ima, međutim, pravo da objavi informaciju koja je deo objektivnog novinarskog izveštaja, bez namere da podstiče na diskriminaciju, mržnju ili nasilje protiv lica ili grupe lica, ili da objavi informaciju sa namerom da kritički ukaže na diskriminaciju, mržnju ili nasilje protiv lica ili grupe lica ili na pojave koje predstavljaju ili mogu da predstavljaju podsticanje na takvo ponašanje.

Šta su evropska audio-vizuelna dela?

Evropska audio-vizuelna dela označavaju dela koja su nastala u državama članicama Evropske unije, dela koja su nastala u drugim evropskim zemljama koje su strane u Evropskoj konvenciji o prekograničnoj televiziji Saveta Evrope, kao i dela koja su zajednički proizvedena u okviru sporazuma, koji se odnosi na audiovizuelni sektor, i koji su zaključeni između Evropske unije i trećih zemalja i koji ispunjavaju uslove definisane tim ugovorima.

Dela koja nisu evropska dela, u smislu kako Zakon o elektronskim medijima definiše evropska audio-vizuelna dela, ali su producirana u okviru bilateralnih sporazuma o koprodukciji, koji su zaključeni između država članica i trećih zemalja, smatraju se evropskim delima pod uslovom da su koproducenti iz Evropske unije obezbedili većinski udeo u ukupnom trošku produkcije i da produkcija nije kontrolisana od strane jedne ili više produkcija koje su osnovane izvan teritorije tih država članica.

Evropskim audio-vizuelnim delima smatraju se informativni (izuzev emisija vesti), dokumentarni, naučno-obrazovni, zabavni, rijaliti, kulturno-umetnički, verski, filmski, serijski, sportski (izuzev sportskih prenosa), muzički i dečji programski sadržaji, program za maloletnike i drugi programi, koji prema svom poreklu i drugim obeležjima ispunjavaju određene uslove.

Evropskim audio-vizuelnim delom ne smatraju se sledeći sadržaji, bez obzira na njihovo poreklo: 1) emisije vesti; 2) sportski prenosi; 3) igre; 4) televizijsko oglašavanje, uključujući i najave sadržaja u programu; 5) televizijska prodaja; 6) usluge teleteksta.

U evropska audio-vizuelna dela ubrajaju se i programski sadržaji u sopstvenoj produkciji pružaoca medijske usluge, osim ako je reč o sadržajima koji se inače ne smatraju evropskim audio-vizuelnim delima (prethodno pobrojani).

Šta su evropska audio-vizuelna dela nezavisnih producenata?

Evropskim audio-vizuelnim delima nezavisnih producenata smatraju se evropska audio-vizuelna dela proizvedena od strane nezavisnog producenta – fizičkog ili pravnog lica koje je registrovano za proizvodnju audio i audio-vizuelnih dela i ima sedište u Republici Srbiji ili državi članici Evropske unije ili drugoj evropskoj državi koja je potpisnica međunarodnog ugovora koji obavezuje Republiku Srbiju i koje nije povezani učesnik na tržištu sa pružaocem medijske usluge u smislu zakona kojim se uređuje zaštita konkurencije.

Šta je sopstvena produkcija?

Sopstvenom produkcijom smatraju se informativni, dokumentarni, naučno-obrazovni, zabavni, rijaliti, kulturno-umetnički, verski, filmski, serijski, sportski, muzički i dečji programski sadržaji, program za maloletnike i drugi programi, koje je izvorno proizveo pružalac medijske usluge ili drugo lice po nalogu i za račun pružaoca medijske usluge.

Sopstvenom produkcijom ne smatraju se sledeći sadržaji: 1) igre; 2) oglašavanje u televizijskom, odnosno radijskom programu, uključujući i najave sadržaja u programu; 3) televizijska, odnosno radijska prodaja; 4) usluge teleteksta.

Šta se smatra premijerom, odnosno, premijernim objavljivanjem programskog sadržaja?

Premijerom ili premijernim objavljivanjem programskog sadržaja smatra se prvo objavljivanje određenog programskog sadržaja u programu pružaoca medijske usluge, imajući u vidu period od dana kada je započeo da pruža medijsku uslugu do dana objavljivanja tog sadržaja, bez obzira na godinu proizvodnje tog sadržaja, i bez obzira da li je taj sadržaj objavljen u drugom programu istog pružaoca medijske usluge, programu drugog pružaoca medijske usluge ili putem drugog medija.

Šta je prva repriza?

Prvom reprizom ili prvim ponovljenim (repriznim) objavljivanjem programskog sadržaja smatra se prvo sledeće objavljivanje određenog programskog sadržaja koje je usledilo nakon njegovog premijernog objavljivanja.

Ostale reprize?

Sva sledeća (treće, četvrto...) objavljivanja određenog programskog sadržaja nakon njegove premijere i prve reprize smatraju se reprizama.

Šta je oglašavanje u elektronskim medijima?

Oglašavanje u elektronskim medijima je oglašavanje u programskim sadržajima radija i televizije, kao i u programskim sadržajima dostupnim na zahtev putem mreža elektronske komunikacije, u zamenu za novčanu ili drugu naknadu ili iz samopromotivnih razloga.

Koji vidovi oglašavanja postoje?

Oglašavanje u elektronskim medijima može biti: televizijsko ili radijsko oglašavanje, sponzorstvo, televizijska ili radijska prodaja i plasiranje proizvoda.

Šta je televizijsko, odnosno radijsko oglašavanje?

Televizijsko ili radijsko oglašavanje je vid oglašavanja u elektronskim medijima koji se sastoji u objavljivanju oglasnih poruka u televizijskom, odnosno radijskom programu.

Postoji li vremensko ograničenje trajanja televizijskog ili radijskog oglašavanja?

Komercijalni pružaoci medijske uslugu mogu prikazivati najviše do 12 minuta TV ili radijskog oglašavanja u jednom punom satu.

Javni medijski servisi i pružaoci medijske usluge civilnog sektora mogu prikazivati najviše do 6 minuta TV ili radijskog oglašavanja u jednom punom satu.

Prenosi međunarodnih sportskih događaja od nacionalnog značaja, obuhvaćeni listom najvažnijih događaja od posebnog značaja za sve građane, posredstvom ustanova javnog medijskog servisa, mogu se prekidati TV ili radijskim oglašavanjem najduže devet minuta po satu.

Šta je TV prodaja?

Televizijska, odnosno radijska prodaja je vid oglašavanja u elektronskim medijima koji se sastoji u objavljivanju oglasnih poruka (poruke TV prodaje i radijske prodaje), u televizijskom, odnosno radijskom programu, koje sadrže ponudu ili poziv na ponudu za zaključenje ugovora koji za predmet ima robu, uslugu, nepokretnosti, kao i prava i obaveze (u daljem tekstu: TV prodaja).

Posebna emisija TV prodaje mora biti jasno obeležena slikom i zvukom, i to posredstvom najavne i odjavne špice koja sadrži tekstualno obaveštenje iz čijeg sadržaja jasno proističe da je reč o posebnoj emisiji TV prodaje (TV prodaja ili TV kupovina) i mora da traje 15 minuta neprekidno.

TV prodaja kao poseban programski sadržaj ne može se emitovati u okviru druge emisije, već samo između pojedinih emisija.

Šta je plasiranje proizvoda?

Plasiranje proizvoda je vid oglašavanja u elektronskim medijima koji se sastoji u prikazivanju ili upućivanju na robu, uslugu, žig ili drugu oznaku u toku programskih sadržaja, i to tako da je prikazivanje ili upućivanje integrisano u sadržaj i da čini njegov sastavni deo, a u zamenu za novčanu ili drugu naknadu.

Plasiranje proizvoda dozvoljeno je u igranim filmovima, televizijskim filmovima, igranim serijama, sportskim i zabavnim emisijama, osim ako nisu namenjeni isključivo deci; ili ako se određena roba ili usluga prikazuje unutar programskog sadržaja kao produkcijski rekvizit ili nagrada, pri čemu se to ne čini u zamenu za finansijsku naknadu, već se roba ili usluga ustupaju ili pružaju besplatno u zamenu za njihovo pojavljivanje ili pominjanje u tom programskom sadržaju.

Plasiranje proizvoda, u ovom kontekstu, zabranjeno je u vestima, programima o aktuelnim društveno-političkim događajima i dečijim programima kada se plasiranje robe u takvim programima vrši u zamenu za naknadu, osim u sportskim vestima i vremenskoj prognozi.

Programski sadržaji (emisije) koji sadrže plasiranje proizvoda moraju sadržati posebno obaveštenje o plasiranju proizvoda.

Šta je sponzorstvo?

Sponzorstvo jeste svaki vid finansijske ili druge podrške sponzora drugom pravnom ili fizičkom licu ili njegovim aktivnostima u cilju promocije sponzorovog imena, naziva ili žiga, aktivnosti ili proizvoda.

Medijske usluge ili programske sadržaje ne mogu sponzorisati državni organi i organizacije i političke organizacije.

Da li sponzorisani programski sadržaji moraju biti označeni na poseban način?

Sponzorisani programski sadržaji moraju biti jasno označeni kao takvi navođenjem imena, znaka ili drugog simbola sponzora (npr. označavanjem imena robe ili usluge ili drugog prepoznatljivog znaka sponzora) na početku i na kraju, a može i tokom programskog sadržaja.

Sponzorisani dečiji i verski programski sadržaji mogu da sadrže obaveštenje o sponzoru samo na početku i na kraju.

Kada medijske usluge ili programske sadržaje sponzoriše pravno ili fizičko lice čija delatnost uključuje proizvodnju ili prodaju medicinskih sredstava i pružanje zdravstvenih usluga, sponzorisana usluga ili sadržaj mogu promovisati ime, odnosno naziv sponzora.

Koji programski sadržaju ne mogu da budu sponzorisani?

Zabranjeno je sponzorstvo vesti i drugih informativnih sadržaja, osim sportskih vesti i vremenske prognoze.